Romantiek, drama
Baz Luhrmann, VS Australia 2012
Taal: engels - ondertiteling: nederlands
Mark Cousins claimt in zijn filmessay The Story of Film: An Odyssey (2012) dat je Baz Luhrmann kunt zien als de Vincente Minelli van de Australische cinema. Een rake observatie. Ook Minelli probeert de werkelijkheid mooier en beter te maken dan hij is. In An American in Paris (1951) zijn de choreografieën vaak maar eventjes functioneel om je daarna te betoveren. Luhrmann doet hetzelfde in zijn feestscènes: die gaan over sfeer. Dat maakt hem de aangewezen persoon voor de verfilming van F. Scott Fitzgeralds meesterwerk The Great Gatsby uit 1925, waarin uiterlijk vertoon allesbepalend is. Leonardo DiCaprio als Jay Gatsby, Carey Mulligan als Daisy Buchanan en Tobey Maguire als Nick Carraway openden het Filmfestival in Cannes afgelopen voorjaar.
Luhrmann heeft een voorliefde voor wonderbaarlijke kitsch en droombeelden. Denk maar aan het dwergvrouwtje en het getatoeëerde, wiegende mannenkoppel in Moulin Rouge. Of aan het optreden van Mercutio (Harold Perrineau) als travestiet in Romeo + Juliet. De feesten waarin zij optreden, vormen de aanleiding tot schitterende, over-de-top romantiek, maar dat betekent niet dat alles een vrolijke boel is. Luhrmann zoekt het groteske op, want dat verhult conflicten. En als je ooit in de Jimmy Woo bent geweest, weet je hoe cruciaal het is je masker en grimas op te houden, want het draait om zien en gezien worden.
Luhrmann is de zesde filmmaker die Fitzgeralds boek durft te verfilmen, dat zich afspeelt tegen de achtergrond van de Drooglegging en de losse moraal in de jaren twintig. In het decadente milieu van rijke, verveelde mensen vertelt het somber over het beetje hartstocht dat nog ergens in de eindeloze rij tochtjes en feesten te vinden is.
Luhrmann vertaalt het verleden naar het heden door op zoek te gaan naar de gemene deler. Aan Life and Times vertelt de regisseur dat hij met Fitzgerald in gedachten zijn artiesten koos: de schrijver gebruikte jazz in zijn boeken, in die tijd populaire Afrikaans-Amerikaanse straatmuziek. Luhrmann besefte dat hiphop het hedendaagse equivalent daarvan is en kwam zo onder meer uit op Jay-Z. De inzet van 3D verklaart Luhrmann ook aan de hand van Fitzgeralds liefde voor het moderne. Luhrmann gebruikte 3D om intimiteit te creëren. Het 'special effect' is dat je naar grote sterren als DiCaprio en Mulligan zit te kijken, alsof ze werkelijk voor je staan, zoals in het theater.
The Great Gatsby is een film in de traditie van Romeo + Juliet en Moulin Rouge: slim, theatraal, bitterzoet spektakel waarvan het essentieel is dat je van tevoren weet hoe het verhaal afloopt. Je kunt je verheugen op wat nog gaat komen en je bent vooral benieuwd naar hoe Luhrmann het zal verbeelden
(bron: Filmkrant, Laura van Zuylen)