Xavier Dolan, Canada 2014
Taal: Frans – ondertiteling: Nederlands
De 14-jarige Steve en zijn moeder 'Die' (Anne Dorval, een vaste moederfiguur in het werk van Dolan) hebben allebei een vorm van ADHD. Ze leven in een toekomst die niet ver van nu is waarin kinderen, die niet binnen de kaders passen, overgedragen dienen te worden aan de autoriteiten. Steve en zijn moeder zitten niet alleen gevangen in hun eigen wereld, die soms veel te beklemmend is voor alle emoties en impulsen die op hen afkomen, maar ook in de normen en de wensen van een groter geheel waarin geen plaats meer lijkt te zijn voor iedereen die buiten de lijntjes kleurt.
Het zoeken naar een eigen invulling van seksuele, familiale, vriendschappelijke normen en waarden is een thema dat als een rode draad door het prille oeuvre van Dolan loopt. Hoewel soms groots en onmatig in zijn stijl en aanpak, is het meer persoonlijk dan sociaal geëngageerd en misschien ook wel voor een deel autobiografisch. Je zou kunnen zeggen dat Mommy een remake is van zijn eerste film
I Killed My Mother in de manier waarop de film zich opnieuw met Freudiaanse gretigheid in de verstoorde moeder-zoon-relatie vastbijt. Maar alleskunner Dolan (die zijn films schrijft, regisseert, produceert, monteert en er vaak ook nog een rol in speelt) is in de kleine vijf jaar die sindsdien verstreken zijn emotioneel wel gegroeid: hij weet van de moederfiguur een volwaardig en invoelbaar personage te maken.
Mommy is een film die net zo extreem, bipolair, ongeremd en ongefilterd is als zijn personages. Als Die aan het begin van de film haar zoon mee naar huis neemt in een laatste poging hem uit de handen van het systeem te houden, is dat de opmaat voor een reeks scènes die even soapy als anti-Hollywood zijn.
Studenten 3,50 euro | anderen 7,50 euro