John Maybury, GB1998
Taal: engels – ondertiteling: nederlands
Drama
In kader van dag van de kunst
"Waarom kom je niet met me mee naar bed, dan kun je alles krijgen wat je maar wil." Dat is de eerste zin die Sir Derek Jacobi, in zijn opmerkelijke rol als Francis Bacon, uitspreekt tegen de knappe, welgevormde inbreker die hij op een avond op heterdaad betrapt. Het is het begin van de intense liefdesrelatie tussen Bacon en George Dyer, die in 1964 begint en met de zelfmoord van Dyer in een Parijs hotel in 1971 eindigt. Deze korte episode vormt de kern van Love is the devil. Om een beeld te krijgen van de persoonlijkheid van Bacon — die hij nooit persoonlijk ontmoette, al frequenteerden ze in de jaren zeventig wel dezelfde party's — voerde Maybury een groot aantal gesprekken met vrienden en kennissen van Bacon. "
Wat Maybury in ieder geval niet voor ogen stond was een geromantiseerd levensverhaal van een beroemde schilder. Er zijn in Love is the devil wel overeenkomsten te bespeuren met Caravaggio van leermeester Jarman. Zoals bijvoorbeeld het veelvuldig gebruik van de voice-over, ingelast om de kunstenaar over zichzelf en vooral over zijn werk te laten vertellen. Meer dan in welke andere film over het leven van een groot schilder, liet Maybury zich bij de stilering en mise-en-scène leiden door de geschilderde voorbeelden van zijn hoofdpersoon. We zien bijvoorbeeld de twee minnaars naakt in een soort worstelhouding, een bekend thema van Bacon, dat hijzelf weer ontleende aan foto's van Eadweard Muybridge. Ook Bacons gebruik van holle met dunne frames afgebakende kaders, met daarbinnen een figuur, keert in de film vaker terug. Net als de befaamde gloeilamp met het zwaaiende touwtje, hangend in de kale ruimte boven een zittend personage. Maybury: "Eigenlijk kun je zeggen dat Francis Bacon de art director van de film is geweest. Hij vertelde me hoe de dingen eruit moesten zien. De manier waarop de scènes zijn ingericht is een soort kopie van de schilderijen, waarbij ik vooral het claustrofobische karakter van zijn werk wilde overbrengen, met al die kooien en afgebakende ruimtes, waar de lucht uit de ruimtes lijkt te zijn weggezogen. De camera is bijna altijd statisch waardoor mijn beelden vaak net schilderijen zijn. Op Bacons schilderijen is de achtergrond ook altijd heel leeg, koud en minimaal, maar zijn het de figuren die vol met actie, beweging en spanning zitten. Datzelfde gevoel heb ik proberen over te brengen in de film."(bron: Filmkrant)