Patrice Leconte, Fr, Can, Belgie 2012
Taal: frans – ondertiteling: nederlands
In de winkel uit de titel schuift het echtpaar Tuvache welgemoed alle benodigdheden voor een geslaagde zelfmoord over de toonbank. Vader Mishima – inderdaad, vernoemd naar de Japanse literator die seppuku pleegde – geeft zijn cliëntèle opgewekt advies: ‘Je sterft maar één keer, maak er iets moois van.’ Moeder Lucrèce – inderdaad, vernoemd naar de gifmengster der Borgia’s – zet in het grote kasboek vlijtig een stempel bij iedere goede afloop. Een klant die niet terugkomt, tenslotte, is een tevreden klant. Het hagelt kortom grafkistgeestigheden in het niet weinig aan Tim Burton herinnerende en tezelfdertijd zeer Franse Le magasin des suicides.
Het gegeven van de zelfmoordwinkel is de optimale illustratie bij wat de Duitse filosoof Arthur Schopenhauer in zijn onvolprezen Parerga und Paralipomena, kleine philosophische Schriften (1851) opmerkt over het eigenhandig beëindigen van je leven. ‘Zelfmoord,’ schrijft Schopenhauer, ‘kan ook worden beschouwd als een experiment, als een vraag die men de natuur stelt en waarop men het antwoord wil afdwingen: namelijk welke veranderingen het bestaan en het kennen van de mens ondergaan door de dood. Maar het is een onnozel experiment, want de identiteit van het bewustzijn dat het antwoord zou moeten vernemen, wordt erdoor opgeheven.’
Lees het hele artikel van Olivier Kerkdijk