let op: extra voorstelling di 24 sept. om 17.30 uur
drama, komedie
Jan Ole Gerster, Du 2012
Taal: duits – ondertiteling: nederlands
Niko Fischer legt de lat niet hoog voor zichzelf. Een goede kop koffie drinken, dat is zijn hoogste doel in het leven - althans, gedurende de dag die de Duitse regisseur Jan Ole Gerster in zijn charmante debuutfilm Oh Boy laat zien.
Het is niet Niko's beste dag. Het gaat uit met zijn vriendin, zijn rijbewijs wordt hem na een merkwaardig psychologisch onderzoek ontnomen en zijn vader zet zijn studietoelage stop, nadat hij heeft ontdekt dat Niko al twee jaar geen universiteit van binnen heeft gezien. En met die koffie wil het ook al niet lukken.
Het wordt tijd dat de dolende eindtwintiger zichzelf serieus gaat nemen. Niko (een mooie rol van Tom Schilling) is zo passief van aard dat hij maar wat meedobbert op de golven, in plaats van zelf een koers te kiezen. In elk gesprek met de mensen die hij tegenkomt, delft hij als vanzelfsprekend het onderspit.
En toch is hij sympathiek, deze nietsnut zonder ruggengraat. Al werkt hij zichzelf voortdurend in de nesten, Niko bedoelt het niet kwaad. Hij mist alleen de aansluiting bij zijn omgeving: hoe langer hoe meer heeft hij het gevoel dat hij anders is dan de rest.
Oh Boy is niet alleen een geestig portret van een introverte eenling, maar ook een geslaagde ode aan Berlijn. In fraai zwart-wit vangt cameraman Philipp Kirsamer de sfeer van de grote stad: niet alleen maar hip of rauw, maar met een zweem van melancholie, die wordt benadrukt door de rustige, jazzy soundtrack.
Tot zijn eigen verrassing won regisseur Gerster met Oh Boy vrijwel alle belangrijke Duitse filmprijzen. In interviews gaf hij toe dat het verhaal van de film deels autobiografisch is. Zelf was hij weliswaar niet zo doelloos als Niko, maar hij stond wel jarenlang bekend als 'filmmaker zonder film'. Nooit kreeg hij een scenario af. Pas toen hij besloot het verhaal klein en dicht bij huis te houden, raakte hij geïnspireerd.
Oh Boy bewijst hoe goed zo'n persoonlijke aanpak kan werken. Gerster vervalt niet in navelstaarderij, maar verbeeldt het gevoel van velen. Niet alle scènes zijn even sterk, maar de humor maakt veel goed, net als de overtuigende ondertoon van weemoed en onzekerheid. Het is bovendien mooi hoe de regisseur in het eigentijdse verhaal ook de Duitse geschiedenis weet te verwerken: niet alleen de dag van vandaag telt, ook het verleden weegt mee. En morgen is er een nieuwe kans op koffie
(bron: Pauline Kleijer)