Pete Doctor, Ronaldo del Carmen, VS 2015
Taal: Engels – ondertiteling: Nederlands
Rat, robot, bejaarde: het publiek leeft met iedereen mee, als de emoties maar kloppen. Dus waarom eigenlijk die 'tussenpersoon'? In Pixars Inside Out zijn de emoties zelf de hoofdpersoon.
Het concept van Inside Out is tamelijk briljant. Het gaat lijnrecht in tegen het belachelijke maar vaak gehoorde argument dat je in cinema geen gedachten kunt verbeelden omdat film, het beeld, alles automatisch tot een concreet, feitelijk, fysiek ding zou maken. Onzin natuurlijk, complete horroroeuvres zijn gebaseerd op het tonen van wanen en dingen-die-misschien-wanen-zijn, maar Inside Out maakt het onontkoombaar: gedachten zijn uitstekend te verbeelden in de cinema. Juist in cinema.
Criticus Peter Debruge poneerde in zijn lyrische recensie in Variety zelfs dat Inside Out 'de manier waarop we denken over de manier waarop we denken' zou kunnen veranderen, en behalve dat dat leuk gevonden is, zou het nog wel eens kunnen kloppen ook. Ik zie ouders voor me die, als hun kind weigert te zeggen wat er scheelt, Inside Out als referentie zullen gebruiken: 'Het is oké als je verdrietig bent. Wil Sadness misschien iets zeggen?'
Want dat is de boodschap van Inside Out: de emoties van de elfjarige Riley, die we in haar hoofd zien zitten, worden beheerst door Joy, die opdrachten geeft aan Fear ('maak een lijst met risico's voor de eerste schooldag'), Anger en de broccoli-kleurige Disgust, maar die Sadness het liefst in de hoek zet.
Terwijl het natuurlijk beter is voor je geestelijke gezondheid om ook Verdriet (geweldig ingesproken door Phyllis Smith, bekend van de Amerikaanse versie van televisieserie The Office) af en toe aan de knoppen te laten zitten (bron: Kees Driessen, de Filmkrant).
Studenten 4,00 euro, anderen betalen 8,00 euro.