Geen toneel, geen cabaret, geen dans. Het Corona-virus bereikte Nederland, het land ging in quarantaine en ook alle theaters moesten hun deuren sluiten. Theatermakers zagen hun dromen in rook opgaan. Maar ze lieten zich niet meteen ontmoedigen en plaatsten oude en nieuwe voorstellingen online. Konden de mensen thuis er nog van genieten. En zo hadden ze in ieder geval publiek. Want wat is theater zonder toeschouwers? Precies. Niets!
Ik houd van theater en ben regelmatig op stap om voorstellingen te bezoeken: locatieprojecten op industrieterreinen, kleine solo optredens, grote spektakels, klassieke stukken in een moderne jas. Het is fantastisch wat je allemaal mee kunt maken. Maar al die bijzondere optredens zijn altijd ver weg en de laatste trein is nooit op tijd. Dus nu ik toch de deur niet uit kon en er nergens iets te beleven viel, besloot ik van de nood een deugd te maken. Ik stortte me op het online theateraanbod. Best lekker om niet tot laat op stap te hoeven. Gewoon laptop openklappen en genieten maar, thuis op de bank. Ik kon zelfs met terugwerkende kracht voorstellingen zien die ik eerder tot mijn frustratie gemist had.
Het is nu enkele weken later en ik moet bekennen dat het een teleurstelling is. Het werkt niet, niet echt. En dat had ik natuurlijk kunnen weten.
Als er één kunstvorm is die het van de live ervaring moet hebben, dan is het theater. Dat is de essentie. Het gebeurt nu, op dit moment, op deze plek met dit publiek. Geen enkele uitvoering is hetzelfde, ook al wordt hij 60 keer uitgevoerd. Je hoort het acteurs vaak vertellen. Hoe ze iedere voorstelling weer anders beleven en over die magische momenten dat het écht klopt, dat de timing perfect loopt, dat het publiek op één lijn zit en dat het dan net lijkt of ze allemaal opgetild worden door de euforie van het moment.
Dat mis ik als ik thuis op mijn laptop kijk. De voorstelling is niet anders dan in de zaal, op locatie, maar ik neem niet deel aan het ritueel. Er is geen wisselwerking. Ik ben een buitenstaander, iemand die vanuit de verte toekijkt en dat maakt het een incomplete ervaring.
Ik kijk uit naar de tijd dat ik weer echt naar het theater kan. Dat ik verwachtingsvol een theaterzaal binnenstap of een fabriekshal of een festivaltentje en dat dan het avontuur begint.
En ik zal nooit meer zeuren dat het ver is.
p.s.
Maar…… nu de theaters nog niet open zijn, kijk de voorstelling Marx van het Zuidelijk Toneel met Frank Lammers. Opgenomen tussen de schuifdeuren. Een privévoorstelling: alleen de acteur en jij. (duur ruim 1 uur)
Corine Bolwerk, programmamaker